ЛитКритика.by

Паэт Анатоль Аўруцін зрабіўся сталым аўтарам “Полымя”, то перыядычна перакладаючы вершы чыноўнікаў ад літаратуры, то і сам імправізуючы на тэмы рускіх паэтаў. Вось і ў вершы, які адкрывае падборку ў сёлетнім “Нёмане” №2, Аўруцін далучае сябе да высокага – да Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна, якім, паводле верша, ён заслухваўся ў маленстве, будучы велічынёй з два вяршка. Прычым высокая паэзія ў пэўным сэнсе замяняла Аўруціну і ежу. Духоўнае адольвае плоцевае. Чытаем: * * * ...Наш примус все чадил устало, Скрипели ставни... Сыпал снег. Мне мама Пушкина читала, Твердя: «Хороший человек!» Забившись в уголок дивана, Я слушал – кроха в два вершка, – Про царство славного Салтана И Золотого Петушка... В ногах скрутилось одеяло, Часы с кукушкой били шесть. Мне мама Пушкина читала – Тогда не так хотелось есть.

Хотел спокойно посмотреть два номера "Ліма", 46 и 47 (2017), которые выставил сайт "Звязда" в электронном варианте. В результате испортил сон. Теперь делюсь впечатлениями. Убийцы литературы, эта банда ее руководителей, продолжает топтаться по духовным приобретениям нации. Снова, прикрываясь мраморными памятниками Богдановича и Коласа, решают свои шкурные делишки. Аврутин (первый друг председателя Позднякова) рекламирует себя, красуется как недавний лауреат. Гальперович, большой человек на радио и телевидении, ведет свою колонку "Полочане", о которой я два раза писал, выставив диагноз мегаломании (смотри "ЛіМаразм-494»). А самое опасное, что за ними последует их достойная смена: Капуста, Латышкевич, хитро выдуманная Грищук частят и частят с публикациями. Говорят, правда, они...

(+РУС). Хацеў быў расказаць коратка пра змест апошняга нумару газеты «ЛіМ», але спатыкнуўся аб падборку вершаў Вікторыі Смолкі. Цікава, хто за ёй стаіць? З імем гэтай «паэткі» звязаны невялікі скандал – «Анатолий Брусевич разбушевался». Вершы падборкі проста не падлягаюць крытыцы – гэта небяспечна для псіхічнага здароўя. Звярніце ўвагу на метафары. Як яны нараджаюцца? Што за мінор такі? Адзін верш выдзелены – з падборкі ён самы бясталентны – і пазначана: «Конкурс «Першацвет». Атрымліваецца – чым мацней стараецца аўтар рыфмовак, тым горш атрымліваецца. Вядома, паэзію В.Смолка не пакіне. Ды і навошта? Бо яе публікуюць у «ЛіМ»! Зараз гэта ўзровень газеты і таленавітыя паэты тут практычна не сустракаюцца. Можа, ім сорамна даваць свае творы ў газету, якая страціла свой твар?..

Калі чытач заўважыў, я апошнім часам рэдка завітваю ў крытычную ці публіцыстычную часткі беларускіх выданняў. Каб зусім не ашалець ад тамтэйшага глупства. Гэта ў мяне ўжо фобія. Характар мой нястрыманы, і прамаўчаць не змагу. Таму абыходжу за кіламетр нашых філосафаў літаратуры. Але зрэдку трапляю туды, ці то выпадкова, ці то нясе нялёгкая. Вось і сёння заўважыў у раздзеле “крытыка” №2 “ЛіМа” за 2017 год артыкул вядомага тэарэтыка літаратуры Таццяны Шамякінай, дачкі нашага ардэнаносца і сцяганосца, сталінскага лаўрэата. Таццяна Іванаўна Шамякіна (нар. 8 кастрычніка 1948, Мінск) – беларускі крытык, літаратуразнавец, перакладчык. Доктар філалагічных навук (2001). Навукоўцу ад літаратуры, як бачна, 68 гадоў. Кожнаму б такую сацыяльную актыўнасць у паважаным узросце. Бо артыкуламі Шамякінай...

К написанию этой статьи меня подтолкнуло несколько факторов. Главный – грязный пасквиль нашего пиита Анатолия Аврутина, состоящий более чем на три четверти изо лжи и домыслов, на сайте «Росписатель», который тут же опубликовали и на ресурсе СПБ, основном моем пиарщике. «Глазастый» Петр Карандей нашел стихотворение пиита, строки из которого я вынес в эпиграф. Аврутин прямо, ничтоже сумняшеся, утверждает ложь своим принципом жизни. От этого принципа он не отступает ни на шаг, все спасает свою плоть за счет лжи и унижения достоинства других. От кого или чего спасает? Коротко расскажу хотя бы о нескольких книгах, к изданию которых приложил руку пиит, Пушкин наш. Кстати, с образом Пушкина тоже ложь, с которой Аврутин сросся бесповоротно. О книге Владимира Гниломёдова «На рубеже времен»...

Продолжает радовать мы-критик. Похоже, и это звание уже следует изъять и оставить «настаўнік мовы». Взяли бы его редактором-консультантом в холдинг и решились бы многие проблемы. Как языковед он сильный специалист. Правда… Давно пора отойти от критики о использовании в поэзии «ў» и «у», а именно – их замены. То же касается «i» и «й». Это поэзия. Смысл такой прием не изменяет. Подобное не редко в поэзии, в том числе и у великих поэтов – для сохранения ритма изменяются ударения. С утра сегодня получил заряд положительных эмоций – посмеялся вволю со следующего перла в последнем «ЛіМаразме»: А мы тут чым можам дапамагчы? У дваццаты раз рэкламаваць Макарэвіча, які гадоў 30 сядзеў на беларускім радыё і сам сябе высоўваў? Ці не замнога ад мяне жадаюць? Усё-ткі асноўная задача рубрыкі – рушыць...

Михаил Южик не только продал душонку Дьяволу и СБП, но и, похоже, у него что-то случилось с головой. Ему скучно в своем ЖЖ вместе с националисткой Светланой Софиной, так он решил скандал затеять. Я не скандалист. Пиши, только не перевирай. Хотя, Дьявол не допустит иного поведения. Посвящаю эпиграмму комичному (одновременно от слов «кома» и «комик») мы-критику, настаўніку мовы: С трудом, через ЖЖ, Рождался критик. Однако травмы головы снести не смог И отдал душу Сатане. ... Даже «ЛитКритика» ему не помогла... Я перенес тяжелую артиллерию Н.Чергинца и его подельников, так что потуги М.Южика для меня как слону дробина. Теперь у В.Гришковца, которого мучают мои образования, появился соратник. Одна только заковыка – Валерий, получается, не белорус. А кто? У беларускамоўным асяроддзі...

Чытачы, якія пачыналі са мной рух ад першага выпуску рубрыкі, павінны памятаць, што стартавалі мы з тыднёвіка “ЛіМ”, надаючы асаблівую ўвагу яго справаздачам ад СПБ і зместу рубрыкі “крытыка”. Выявілася вельмі хутка, што справаздачы ліпавыя, а крытыкі няма. Роўна як і паэзіі. Адсутнасць апошняй вынікала з дзвюх першых прычын. Тамашняя крытыка, калі і з’яўлялася рэдка, то абслугоўвала сілавікоў Касты. Яна выклікала, прыкладам, такую рэакцыю “ЛіМаразма”: На наступнай старонцы “крытыкі” “ЛіМ” працягвае ўпарта, напорыста, нахабна, я б нават сказаў, пхаць у жывыя класікі жывога графамана – акадэміка Гніламёдава. На гэты раз дабрадзеем выступае нехта Анатоль Трафімчык, які літаральна заходзіцца эпітэтамі: “Бліскуча і даходліва, з прымяненнем простых пераканальных аргументаў аўтар адлюстроўвае сутнасць...

З некаторых пор Уладзімір Саламаха стаў крытыкам. Прынамсі ў гэтай рубрыцы “Полымя” выходзяць яго артыкулы. Так і нумар 7 года 2016 ад Н.Хр. парадаваў рэцэнзіяй Саламахі на публіцыстычную кнігу Зіновія Прыгодзіча. Па чароўным супадзенні Саламаха заўсёды піша пра людзей вядомых, важкіх, дзяржаўных. Вось і Зіновій Прыгодзіч – сталы аўтар холдынгу, а самае значнае – галоўны рэдактар часопіса “Родная прырода”. Прынамсі так яшчэ нядаўна было. І крытык натхніўся дзяржаўнай кнігай дзяржаўнага чалавека. Акрамя размовы пра змест, дзе ўласна крытыкі ані слова, а ўсё дыфірамбы, Уладзімір Саламаха пускаецца ў бессэнсоўнае нязвязнае гаварэнне. Напрыклад: Вядома, калі масавая, камерцыйная, дык яна і жыве па рыначных законах. І калі ў нас яе «продвигают» самі прыватвыдаўцы — у асноўным, ці амаль...

«Если долго сидеть на берегу реки, можно увидеть трупы проплывающих врагов». Конфуций После продолжительного перерыва у меня состоялось несколько бесед с легендарным Александром Новиковым, которого никак не может победить Николай Чергинец и Ко. Событий произошло немало и мне все интересно. Беседу ведет Саша Жабка, «Пресс-Корнели». – Александр, начну с последнего события. Тем более, ты обещал рассказать сам о демарше М.Южика. Тебе известны его последние откровения? – Конечно. Я повторю – для меня он перестал существовать, как человек. Иначе я не могу поступить. Для него я сделал очень многое. По сути – сформировал Южика-критика. Правда, он успешно теряет способность объективно критиковать. Мне так и не удалось «долепить» его. «Рванул» он неплохо, а вот чем закончит...