Жураўліная пошта Максіма

Я далёка ад дому,
а дом мой — пры мне.
Як цыган, я вандрую дарогамі лёсу,
і што суджана ім, пэўна ж, не праміне
як зямельку абдыме калоссе.

Калі вырай захмар’я сюды прыплыве,
з тае пушчы,
з балот,
з той мяжы васільковай,
папрашу журавоў:
— Пёрка скіньце вы мне.
Напішу развітальныя словы. Читать далее →