Елена Кисель обнаружила на просторах инета достаточно интересный электронный альманах: «Дзьмухавец» — созданный фольклористами филфака БГУ. Стихи молодых и известных авторов на русском и белорусском языках, переводы, секция фантастики, информация о персоналиях, фольклорные и филологические игры — словом, достаточно интересная информация для ознакомления. И покупать номера не надо…

***

Сучасны студэнцкi фальклор

Страшилки

Бабка студенту всё рассказала,

Всё, о чём помнила, всё, о чём знала.

Тайну открыл вездесущий завмаг:

Не очень удобно спать на гвоздях.

 

Мальчик Андрей стать хотел фольклористом,

Ни поваром-спецем, ни даже таксистом,

Но слишком уж быстро миф этот развеялся,

Напрасно Андрюша на что-то надеялся.

 

Бабушка внучке песенку пела,

Только вот сказку сказать не хотела,

Здесь пригодился «испанский сапог»,

Способ такой очень внучке помог.

 

Мальчик Андрюша влюбился в Танюшку,

Решил применить в этом деле присушку:

Долго потом все вокруг вспоминали,

Как у Андрюшки рога прорастали.

 

Маленький мальчик в деревню примчался,

Сразу к десятку старух приклепался;

Досталось курам, шоферам, пешеходам –

Мальчик готов к разговору с народом.

 

Маленький мальчик к бабке пришёл,

Слушать готовясь, уселся за стол.

Долго смеялась старушка седая,

Из-под стола потроха собирая.

 

Маленький мальчик фольклор собирал,

Этим он очень старушек достал.

Бабки военный совет вмиг собрали –

Долго за парнем собаки бежали.

 

Маленький мальчик опросник берёт,

С робкой надеждой он к бабке идёт.

Та с пулемётом за стенкой сарая

Спряталась ловко, юнца поджидая.

 

Автостопные частушки

Два автостопщика как-то в июле

Застопить машину в Хибины рискнули.

Стоят они в Кировске в жёлтых трусах

И снег серебрится на их волосах…

 

Слухи ходили, в районе Находки

Кто-то застопил подводные лодки.

И вот телеграмму принёс почтальон:

– Завтра всплываем. Целую. Антон.

 

Нету лучше автостопа,

Чем постопить кверху попой:

Вдруг заметит, вдруг возьмёт

Приграничный вертолёт.

 

Обнаружила юнатка

Мхом поросшую палатку.

Догадаться не хитро –

В Питер выехал Дмитро.

***

Творчыя праекты

Парасткi

У Ніцшэ дзіця – сімвал творчасці, стварэнне новага: «у нявіннасці і забыцці робіць яно першы крок».

Гэтая рубрыка належыць студэнцкім працам – першаму кроку на нялёгкім шляху сталення.

Сімптаматычна, што тэмаю ў гэты раз заяўлены «страчаны рай» дзяцінства. На працягу ўсёй гісторыі ў чалавецтве жыве туга па Раі, Выраі – страчаным і згубленым назаўсёды. У гэтым плане Рай – дзяцінства чалавецтва – можна атаясамліваць з маленствам кожнага канкрэтнага чалавека.

Фармулёўка тэмы, як бачым, мільтанаўская, – а падыход ад стрымана-пілатаўскага да жыццярадасна-пушкінскага. А ў кагосьці – нават з ноткамі грэчаскіх трагедый.

Адным словам, гэтая рубрыка – своеасаблівае папуры з уражанняў. Магчыма, выклад думкі не заўжды паслядоўны, а валоданне моваю – дасканалае, ды на тое ж і ёсць ён – першы крок.

Першы крок да творчасці ды навукі. Ніколі не лёгкі, але – трэба ж калі-небудзь вучыцца хадзіць?.. 

Маргарыта Латышкевiч

Дзяцінства — мой страчаны рай

Дзяцінства – найкаштоўнейшы скарб, які падарылі нам нашыя бацькі. Гэта найлепшы час, насычаны новымі пачуццямі, непаўторнымі адчуваннямі, першымі радасцямі і расчараваннямі… Нават у сталасці мы будзем памятаць калыханкі матулі, разбітыя каленкі, любімыя цацкі і ўсё, што нагадвае нам пра той цудоўны час, калі бацькі ўкладалі ў нас столькі сіл, сваю любоў і пяшчоту, накіроўваючы нас на правільны шлях ў вялікае жыццё.

Для кожнага чалавека дзяцінтва непаўторнае і адзінае, пражытае не так як у астатніх. Мы можам мець аднолькавыя цацкі, гуляць у адныя і тыя ж гульні, але бацькі, якім мы абавязаны ўсім, расфарбоўваюць нашае жыццё ў розныя колеры і адценні.

Дзяцінства адно ў жыцці. Ніколі мы ўжо не вернемся ў той цудоўны час, ніколі не будзем такімі бесклапотнымі і шчырымі, такімі чыстымі як белы аркуш паперы, гатовыя запісваць на сабе новыя эмоцыі і веды.

Але ў нас ёсць памяць, якая не дазволіць нам забыць пра гэты светлы перыяд у нашым жыцці. І кожны раз, ўзгадваючы нейкія моманты нашага дзяцінства, нашыя твары асвятляе усмешка. І тады мы ўжо не можам сказаць, што дзяцінтва – наш страчаны рай. 

Эмілія Вольная

Адрес: http://www.almanah-dzmuhavec.narod.ru