Жураўліная пошта Максіма

Я далёка ад дому,
а дом мой — пры мне.
Як цыган, я вандрую дарогамі лёсу,
і што суджана ім, пэўна ж, не праміне
як зямельку абдыме калоссе.

Калі вырай захмар’я сюды прыплыве,
з тае пушчы,
з балот,
з той мяжы васільковай,
папрашу журавоў:
— Пёрка скіньце вы мне.
Напішу развітальныя словы.

Тым сівым курганам
між панылых палёў,
пад ліснём шапатлівага гаю,
тому млыну, дзе я пад вадою залёг
і бяспамятна колы піхаю.

На ўзыходзе згарае зарына мая.
Дагарыць – цемру ў грудзі абрыне.
Хоть тады абдымі, маіх продкаў зямля,
хоць у багну вазьмі, хоць у гліну.

За сцяной маёй цуглямі коні грымяць
і жалобны рамізнік чакае.
Ну, а песню, што здолеў
табе прыспяваць,
перашлю журавамі,                                                                                                            мой краю…

1981, Генадзь Пашкоў

***

Ракуцёўшчына

У будане, пад сховай вецця,
даўно калісці жыў паэце.

Пагасцяваў паэт нядоўга,
ды пачуваўся, як у Бога,
між маляўнічых скрозь
пагоркаў,

дзе палыном вятры прагорклі,
дзе ціха ўзыходзіць знічка,
звініць гаючая крынічка
і чыста, радасна і весне
душу пад вечар лашчыць песня,
як салавейка па начах,
ды так – аж слёзы
ў вачах!

Схілі чало,
стань на калені:
у свеце – святасці свячэнне.

Міганне зораў.
Ззянне рос…
Яшче хвіліна –
сам Хрыстос
у белым воблачным адзенні
цябе кранецца
як забвенне.

У студзень снежны,
цёплы май
благаславёны родны край.

2010, Генадзь Пашкоў