Встретил сегодня на выставке-ярмарке Раису Боровикову. Тепло пообщались. Раиса Андреевна светилась доброй аурой. Вероятно, для нее участие в книжном форуме – настоящий праздник.

Решил познакомить читателей с творчеством Раисы Боровиковой и тщетно переходил от поисковика к поисковику. Но все-таки нашел ее добрые, светлые стихи, которые частично размещаю здесь.

Надо наверстывать, упущенное в Интернете, уважаемые писатели…

 

Васьмірадкоўі апошніх пацалункаў

* * *

Нават таленту не збярог,

а ўсё выхваляўся нечым…

Як след развітацца не змог,

бы знік у Сярэднявеччы.

 

Спакой старажытных цаглін.

Лісце ля іх, што піястры,

і ён там малюе махрыстыя астры,

што быць мне букетам калісьці маглі.

* * *

Калісьці мучыўся, сачыў…

У чаратах трымцела лодка.

Сінелі доўга касачы

дымкамі мая на ўзбалотках.

 

Хваліўся лепшаю з удач,

а дараваць драбніц не ўмееш,

дык для чаго тады касач

пяшчотна ўдалечы сінее?

* * *

Не быў ты ва Фларэнцыі няблізкай,

не вандраваў па тым шыкоўным месцы,

чаго ж мяне раўняеш з адаліскай

на старажытнай фларэнтыйскай фрэсцы.

 

Стагоддзі тояць розныя абліччы,

па іх блукаюць жабракі і франты,

і ты ўва мне не бачыш Беатрычэ

толькі таму, што сам, на жаль, не Дантэ.

* * *

Падобна, за акном падрос вішняк

ад тостаў за Еўропу і за Азію,

мы п’ём віно, здаецца нам — мальвазію,

і хочацца мне танчыць кракавяк.

 

Касцёл Мар’яцкі неба адамкне,

на ўзвышшы Вавель высветліцца ў бліках.

Бывай! — не ты, а «Яма Міхаліка»,

ідзі на ўсход і знойдзеш там мяне.

* * *

Жалейка, скрыпка і бубнач,

ад гукаў млосных звяла астра.

У каляндарыку пазнач:

дзень пасля Спаса. Старэ Място.

 

Яшчэ нічога не шкада

і нас не помніць брук памыты,

а ты руку сваю падаў,

бы разам век увесь пражыты.

* * *

Цябе шукаць між сытых скнар,

што ў пустазеллі клумбу цыній.

Адзін махляр, другі ліхвяр,

а трэці проста злосны цынік.

 

Пастаў іх у адзіны рад

і незайздросны ўбачыш шэраг,

які мундзір, такі й парад —

бязглузды, ваяўнічы, шэры!

* * *

О, як жа мы ўмелі пры добрай нагодзе

(бы кадр рамантычны ў любоўным кіно)

на ноч пераблытваць часы і стагоддзі,

у дзверы — няможна, ішоў праз акно…

 

І стрэлкі гадзіны лічылі няўзнак,

і дэтэктыў недачытаны падаў,

і муж за сцяною думаў — скразняк! —

хвілінны парыў лістапада.

* * *

Вы так спакусна падміргнулі,

што досыць — аніякіх спраў!

Гуллівы месяц свае гулі

ў аблоках лёгкіх распачаў.

 

Ужо займаецца дзянніца.

У крэсле змяты сарафан.

І як жа мне салодка сніцца

галавакружны ваш падман.

* * *

Руку падасць абы-абы…

Я ж адзначаю падсвядома:

яму так хочацца пабыць,

на мове свецкай, сябрам дома.

 

Няцяжка зразумець яго —

нядаўняга ўлюбёнца Ліры,

што не ўсвядоміць аднаго:

мяняюцца не людзі, а куміры.

***

Полностью тут.

Фото А. Новикова (сам пристроюсь тут у Раисы ))).