Вера Федоровна спустилась на этаж ниже... и вдруг увидела: …солдаты в голубых беретах несли что-то тяжелое.«Десантники, как мой Коля, – подумала она, и тут страшная догадка, словно молния, ослепила ее. – Так это же гроб, цинковый гроб! Нет, нет, это не ко мне… Это к кому-то другому!!!».В этот момент офицер ступил на лестничную площадку и увидел Веру Федоровну. Некоторое время он печально смотрел на нее и, ничего не говоря, снял фуражку.

Николай ЧЕРГИНЕЦ, "Сыновья".
Вы тут: Главная»Рубрики»Писатели»Поэзия»

Мой дзед, Міхаіл Южык

09/05/2015 в 19:05 Міхась Южык писатели , поэты

 

Мой дзед, Міхаіл Южык

 

Мой дзед застаўся маладым.

Ён Мішам быў, як я.

Пайшоў звычайным радавым,

наўкол вайна.

 

Я ўсё жыццё яго не знаў,

ды верыў, што калісь

ён вернецца з вайны назад,

каб з намі жыць.

 

Аднак сумуе навіна:

з зямлі ніхто не ўстаў,

мой дзед, калі прыйшла вайна,

у бітве паў.

 

Ён пад Смаленскам недзе знік

без крыжа і груда.

Што думаў ён у гэты міг –

скажы, вада.

 

І бацьку ў Гомелі майго

выхоўвалі дзядзькі,

дзе Сож чароўнаю ракой

цячэ ў стагі.

 

апрель-2015

 

***

 

Ты праходзіш забітым салдатам

па палях абгарэлых сваіх.

Не загладзіш, не выправіш страты,

Толькі позірк прыпыніш на іх.

 

Ты ўжо прывід. Ні рукі, ні ногі

На зямлі не пакінуць слядоў.

Сваім справам судзя самы строгі,

Праплываеш над пожнямі зноў.

 

І здаецца, яшче б хоць дзянёчак,

То паправіў бы ўсё і паспеў…

Ты ўжо прывід. Халоднаю ноччу

Адлятаеш у зорны пасеў.

 

АнтыРЫФМАР-2009

Оставить комментарий (0)
Система Orphus

Нас считают

Откуда вы

free counters
©2012-2016 «ЛитКритика.by». Все права защищены. При использовании материалов гиперссылка на сайт обязательна.