Сцвярджаюць гісторыкі і мовазнаўцы
Што паступова сціраюцца грані нацый
І, нібыта як перажытак,
            аджыць павінна абавязкова
Мова маці маёй – беларуская мова…
Што мне, як імя ўласнае, блізкая і знаёмая,
Што па жылах маіх цячэ
                      і сонным Сажом і Нёманам.

Рыгор БАРАДУЛІН
Вы тут: Главная»Рубрики»Писатели»Поэзия»

Аб радзіме шчодра і без фальшы

13/03/2015 в 13:03 подборку составил: А. Новиков одно стихотворение , Бел.

Генадзь Пашкоў

 

На зямлі спаконвечнай

 

Жывапіс асенняга пажару.

Снежаньская графіка лясоў.

Над выжарай – жаўры,

а ў імшарах –

смутак журавовых галасоў.

 

І ў тым свеце, між лясоў і гацяў  -

колькі мне адпушчана пражыць, -

не стамлюся бачыць і здзіўляцца,

захапляцца,

слухаць

і любіць.

 

Адыйду, як лісце адыходзіць

пад крысо завейнае зімы.

Застануся толькі у прыродзе

я пад імем вечным Шар Зямны.

 

Першы ліст і першая завея...

Я слязы гаручай не ўтаю,

як душа ад шчасця анямее,

і як заварожаны стаю.

 

І ў тым свеце, між лясоў і гацяў –

колькі мне адпушчана пражыть, -

не стамлюся бачыць і здзіўляцца,

захапляцца, слухаць і любіць.

 


 

Яўгенія Янішчыц

 

«Бацькаўшчыне»

 

яўгенія янішчыцРадзімы вецер!

Ён з усіх вятроў

Мне як натхненне,

Як шчаслівы подых.

Ёсць доўгі шлях,

Дзе мы,

Як параходы,

Вяртаемся

Да родных берагоў.

Ўдалечыні

Прыйшлося столькі жыць

I слаць сябрам

Паклоны у канверце...

Ёсць міг такі,

Калі не страх памерці,

А страх —

Цябе сабой не засланіць. 

 


 

Любоў Тарасюк

 

«Імя Айчыны»

 

любоў тарасюкДавеку я, напэўна, не збяру

Усю яе ў праявах разнастайных.

Маленькая, як сэрца, Беларусь

Адданая любоўю вырастае.

За бохан сонца, што з маленства меў,

Ці сплаціш ёй душэўнаю турботай?..

Сваю Айчыну ўбач і зразумей,

I ў ёй сябе ты зразумееш потым.

Сваёй Айчыны яснае імя,

Нібы ўласнае —

He дай запляміць...

I светлы цень буслінага крыла

Над рэкамі, дарогамі, палямі.

 


 

Міхась Южык

 

***

 

міхась южыкМіж балацін пятляла Случ

і гушчарамі.

Глядзела сонца з вышніх круч

парой за намі.

 

І плыў байдарак караван

у фарбах светлых

поўз лес і паплавоў дзірван

скрозь водар лета.

 

Зігзагі порскія стракоз

і птушак спевы…

Ля леснічоўкі хісткі мост

ледзь ацалелы…

 

Да самай Прыпяці ў лясы

рака збягала,

іскрыстых бруяў валасы

нібы хавала.

 

Яна паказвала штодзень

свой нораў дзікі,

яна ірвалася пад цень

і ў сонца блікі.

 

Але як сотні ручаёў

і рэк Палесся

ўлілася ў хор сярод гаёў –

адзінай песняй. 

Оставить комментарий (0)
Система Orphus

Нас считают

Откуда вы

free counters
©2012-2016 «ЛитКритика.by». Все права защищены. При использовании материалов гиперссылка на сайт обязательна.