Адам ГЛОБУС: «Я не хачу, каб на плакатах былі толькі салдаты з аўтаматамі...»
Шчымлівыя пытанні
задаваў Руслан ГАРБАЧОЎ.
Неардынарны пісьменнік і мастак распавёў “Народнай Волі”, на чым, на яго погляд, павінна будавацца моцная сям’я, як трэба ставіцца да рэўнасці і што зацягнула яго ў бардэлі за мяжой.
— Колькі гадоў вы ў шлюбе?
— Дачцэ больш за трыццаць гадоў, значыць, і ў шлюбе я столькі.
— Як вам з жонкай удалося такі доўгі час быць разам?
— Скажу шчыра: і ў мяне, і ў яе першыя спробы шлюбаў былі няўдалыя. Другі варыянт выйшаў больш трывалым. Ісці на трэцюю спробу, я лічу, няма сэнсу.
Я раздзяляю паняцці “каханне” і “любоў”. Каханне — гэта пачуццё экспрэсіўнае, нетрывалае. А любоў можа быць даволі трывалай. На мой погляд, каханне — платанічная з’ява, любоў — калі чалавек проста не можа жыць без другога чалавека.
Некалі я напісаў: любіш не таго, з кім кладзешся ў ложак, а з кім прачынаешся. Я прачынаюся кожную раніцу з жонкай.
— Якую ролю вы іграеце ў сям’і?
— Я прытрымліваюся такога правіла: жанчынам, якіх любіш, трэба дапамагаць. Не прызнаю штучнага патрыярхату: вось я мужык, я гаспадар. Я ведаю, што жанчына слабейшая апрыёры. Калі пачняце біцца, то ясна, хто будзе мацнейшы. Дык што, гэта трэба даказваць?
Жонцы я дапамагаю рэалізоўвацца як творчай асобе. І, ясна, дапамагаю па гаспадарцы. Ёсць шмат побытавых рэчаў, якія я раблю лепш, а ёсць такія, якія жонка робіць лепш.
— Якія плюсы і мінусы ў жыцці жанатага чалавека?
— Я так даўно быў нежанатым чалавекам, што нават не ведаю. Маю шмат знаёмых, якія жывуць без жанчын. Сям’я ў іх як быццам ёсць, але яна ўвасоблена ў дзіўнай форме. Нядаўна знаёмы згубіў маці, з якой пражыў 65 гадоў. Для яго гэта страшная драма, з якой ён паўгода не можа выйсці. Сямейныя адносіны, пачуцці, якія ў мяне ўзнікаюць з дзецьмі і жонкай, у нежанатых могуць пераносіцца, да прыкладу, на пляменнікаў, вучняў. Нават калі ты манах у кляштары, усё роўна ў цябе ёсць сям’я з братоў па веры. У кожнага чалавека ёсць сям’я, проста яны розныя.
— Чаму гэты ваш знаёмы не ажаніўся?
— Калі чалавек пераскоквае перыяд маладосці і лёгкасці, то з кожным годам яму робіцца цяжэй і цяжэй адмовіцца ад эгаістычных памкненняў. Мой знаёмы, відаць, проста праскочыў гэты перыяд лёгкасці. Ён чакаў жанчыну, якая ўвесь час абяцала яму вярнуцца. Але яны так і жывуць зараз: яна пад Масквой, ён на дачы пад Мінскам.
